Besteed jij genoeg aandacht aan de belangrijkste relatie in je leven?

Besteed jij genoeg aandacht aan de belangrijkste relatie in je leven?

Inmiddels is in heel Nederland de zomervakantie aangebroken. Een tijd om wat meer te kunnen ontspannen na de hectische maanden met een derde Covid-golf en nog meer uitgestelde zorg.

Een periode om wat meer tijd en aandacht te kunnen schenken aan je relaties. Je man, je kinderen, je vrienden, je familie. Relaties zijn een groot en zeer belangrijk onderdeel van ons leven en ons gevoel van geluk en welzijn.

Maar wat is eigenlijk de belangrijkste relatie in je leven?

Juist: de relatie met jezelf!

Het is de langste en de sterkste relatie die je ooit zult hebben.

En hoe is die relatie op dit moment?

Behandel je jezelf net zo zorgzaam en vriendelijk als je andere relaties? Of ben je streng voor jezelf, gun je jezelf geen vrije tijd en zet je jezelf op de laatste plaats? Ook in de vakantie?

Het lastige is dat we geen keuze hebben. Als het gaat om vrienden en kennissen is het makkelijker om te kiezen met wie je tijd wilt doorbrengen en met wie juist niet. (Ook al vinden vrouwen dat ook vaak nog moeilijk!). Je maakt graag een afspraak met die gezellige, positieve buurvrouw, maar liever niet met die collega die altijd loopt te klagen.

Jezelf kun je niet ontlopen. We proberen dat misschien soms wel door ons in het werk of allerlei activiteiten voor anderen te storten. Door ons onder te dompelen in een verslavende Netflix-serie of toch een glaasje wijn teveel te drinken. Je hebt het gewoon met jezelf te rooien.

Je kunt niet van jezelf scheiden. Als de relatie met jezelf niet goed is zit je de rest van je leven als het ware in een ongelukkig huwelijk. En in dit geval is de enige die daarvoor verantwoordelijk is jijzelf. Je kunt niemand anders de schuld geven… 😉

Hoe word je een betere vriend van jezelf?

Hoe verbeter de niet altijd zo gezonde relatie met jezelf?

1. Besef dat het niet aan jou ligt. We zijn allemaal het product van onze genen, opvoeding, cultuur, opleiding en gebeurtenissen in ons leven. Vrouwen leggen de lat hoog voor zichzelf: ze willen, gevoed door hun socialisatie als hoog-opgeleide vrouw in de 21e eeuw een perfecte dokter, partner, moeder, dochter, vriendin en wat al niet meer zijn. Wees dus mild voor jezelf. (veel meer over deze socialisatie als vrouw en dokter lees je in mijn boek Veerkracht voor Vrouwelijke artsen)

2. Ontwikkel een vriendelijke houding naar jezelf. In relaties met andere mensen accepteer je wel dat zij niet perfect zijn. Vergeef je hun fouten, lach je om lastige eigenschappen, sla je een arm om iemand heen omdat hij of zij het moeilijk heeft. Gewoon, omdat je van ze houdt. Kijk eens of je hetzelfde bij jezelf kunt beginnen te doen. Jezelf kunt behandelen zoals je beste vriendin.

3. Zorg goed voor jezelf. Neem regelmatig rust. Doe dingen jij echt leuk vind. Maak tijd voor jezelf vrij, ook in de vakantie. Maak keuzes die goed zijn voor jou. Doe een kwispelcheck.

4. Creëer zoveel mogelijk positieve emoties. Als tegenwicht tegen onze negativity bias is het behulpzaam zoveel mogelijk positieve emoties te creëren. Bijvoorbeeld door het beoefenen van dankbaarheid (ook voor jezelf!). Nog meer tips voor een dosis positieve energie vind je hier.

5. Bouw een selfcare-stop in. Als het weer eens veel te druk is, er iets tegenzit of je merkt dat je toch weer kritisch op jezelf bent doe dan een selfcare-stop. Een korte pauze met 4 stappen.

Stap 1: Mindfulness. Erken dat dit een moeilijk moment voor je is. Jezelf toestaan te voelen precies zoals je je nu voelt.

Stap 2: Common humanity. Realiseer je dat wat jij nu voelt door veel anderen in dezelfde situatie ook zo zou worden ervaren. Je bent niet de enige. Worstelingen en gedoe horen nu eenmaal bij ons mens-zijn.

Stap 3: Vriendelijkheid. Spreek jezelf vriendelijk en bemoedigend toe. Net zoals je bij een goede vriend of vriendin in dezelfde situatie zou doen.

Stap 4: Vriendelijke, zorgzame actie: Vraag jezelf af, wat heb ik nu nodig? Misschien kun je iets doen om het jezelf wat makkelijker en aangenamer te maken (een paar keer diep ademhalen, een kopje thee halen, een vriendin bellen) of misschien moet je juist een stevig in actie komen (die lastige brief nu schrijven, een grens stellen, iets afzeggen).

Een nieuwe kijk op ontevredenheid en ander ongemak

Een nieuwe kijk op ontevredenheid en ander ongemak

We voelen allemaal geregeld ontevredenheid of ongemak. Dat is heel menselijk. Het samenwerken en samenleven met anderen veroorzaakt naast warmte en verbinding nu eenmaal ook wrijving en schuring.

We hebben de neiging deze gevoelens niet te willen voelen. We willen er vanaf. Zo zijn we geprogrammeerd: het onaangename willen we zo snel mogelijk kwijt raken. Het fijne en aangename willen we zo lang mogelijk vasthouden.

Ons kritische deel staat klaar om oplossingen te bedenken en als dat niet snel genoeg lukt helpt ons vermijdende deel om onze kop in het zand te steken en ons af te leiden. Door bijvoorbeeld hard te werken en maar door te gaan of steeds de telefoon te pakken.

Toch kan het heel nuttig en leerzaam zijn om eens stil te staan bij deze ontevredenheid, onrust en ongemak.

Zo was ik zelf al een tijdje ontevreden bij een instituut waar ik trainingen geef. Eerst probeerde ik dat gevoel te negeren: ik vind het zo leuk om deze trainingen te geven. Daar wil ik niet mee stoppen. Toen begon ik tegen mezelf te zeggen dat ik me niet zo moest zeuren: het kan niet allemaal perfect zijn.

Maar toen viel er weer iets voor, waardoor ik het gevoel niet meer kon wegduwen. 

Toen ik me afvroeg welk gevoel er onder die ontevredenheid schuil ging was het frustratie. Frustratie dat er steeds opnieuw dingen voor mij werden bepaald. Zonder overleg vooraf.

Er werden verschillende waardes van mij geraakt. Rechtvaardigheid, samen tot een oplossing komen, autonomie.  Er werd niet aan die waardes voldaan. Ik merkte dat vooral het gebrek aan autonomie me dwarszat. Ik ben blijkbaar niet voor niets zelfstandig ondernemer geworden 😉

Ik zag ook in, dat hier geen verandering in zou komen. De loondienstconstructie en de grootte van het instituut zouden mij nooit de autonomie kunnen bieden die ik wens. Ik heb mijn contract dan ook opgezegd.

Dit is geen oproep om je baan op te zeggen als het je ergens niet bevalt!

Maar wel om je een nieuwe kijk te geven op lastige emoties. Om er bij stil te staan. En je af te vragen wat deze gevoelens je willen zeggen. Ze zijn er niet om je te pesten of het leven moeilijk te maken, maar om je iets duidelijk te maken.

Elke vorm van stress is altijd een teken dat er iets aan de hand is dat ons aan het hart gaat. Zoals Steven Hayes (een van de bedenkers van ACT, Acceptance & Commitment Therapy) zegt:

We care where we hurt and we hurt where we care

Met andere woorden onaangename emoties brengen je dichter bij je behoeftes, verlangens en waarden. Het is heel handig om die te weten.

Emotie komt van het Latijnse woord emovere of exmovere: in beweging brengen. Emoties helpen je om in actie te komen om je doelen te bereiken en om een zinvol, gelukkig leven te leiden.

1. Wat voor lastige, onaangename gevoelens ervaar jij op dit moment?
Onrust, onmacht, verdriet, frustratie, twijfel, eenzaamheid, of iets anders?

2. Waar zou je je niet druk om moeten maken om dit niet te voelen? Hier geen last van te hebben?
Is dat onrechtvaardigheid, het welzijn van je kinderen, een goede sfeer op je werkplek, begrip en waardering voor elkaar, …. vul maar in.

3. Kom in beweging: welke kleine stap kun je nu zetten om iets dichter bij jou behoeften en waarden uit te komen?
Kun je even iemand bellen om je hart te luchten en gehoord te worden? Geef je je kind een extra knuffel? Neem je een bosje bloemen mee voor die fijne collega?
Of is er nu eigenlijk toch een grotere stap nodig?

Wil je daar op een positieve, slimme manier mee aan de slag?
Lees dan Veerkracht voor vrouwelijke artsen.

Een voorproefje over ons (te) oude brein in een nieuwe wereld lees je hier.

Word jij wel gehoord?

Word jij wel gehoord?

Mijn vorige blog heeft heel wat reacties opgeroepen!

De meesten vonden het vooral een systeem-probleem of toch op z’n minst een combinatie van systeem en individueel probleem.

Een ander ‘systeem-probleem’ waar wij als vrouwelijke artsen mee te maken hebben is de masculiene (medische) cultuur waarin we leven en dus ook werken.

De medische omgeving is nog steeds masculien in de zin dat ze daadkracht, kennis, competitie, zakelijkheid en resultaten hoog waardeert. Het is een soort apenrots.

Feminiene eigenschappen als empathie, samenwerking, harmonie, collegialiteit en duurzame kwaliteit, die je juist in de zorg zou verwachten, staan lager in de pikorde.

Ondanks dat er zoveel vrouwen werken is de gezondheidszorg nog steeds ‘a man’s world’.

In een coachgesprek met Amy* kwam dit ook aan de orde. Ze werkt als internist in een groot perifeer ziekenhuis.

Ze beschrijft hoe ze de vorige maatschapsvergadering, na lang aarzelen, de indeling van de poli’s ter sprake heeft gebracht. Die staan nu steeds overvol. De spreekuren lopen uit, ze blijft met een berg administratie zitten die nog ergens gedaan moet worden. En ze kan zo niet de kwaliteit van zorg leveren die ze wil.

Daarnaast zetten de assistentes de meer complexe patiënten met veel multimorbiditeit liefst bij haar en haar vrouwelijke collega neer. Ze weten al van tevoren dat deze patiënten anders ontevreden zijn en alsnog bij een andere arts een afspraak willen hebben. Op deze manier is de werklast wel heel erg oneerlijk verdeeld en haar spreekuur loopt nog meer uit.

Een van de mannelijke collega’s keek geïrriteerd op zijn horloge, onderbrak haar verhaal en zei dat ze maar iets aan haar time-management moest gaan doen. Hij liep zelf nooit uit. Bovendien was het toch fijn dat ze eindelijk weer eens wat productie konden draaien na de terugval vorig jaar door Covid. De rest van de maatschap (behalve haar vrouwelijke collega) knikte daarbij instemmend.

Ze was zo verrast door deze reactie dat ze vervolgens haar mond maar heeft gehouden.

Dit is een typisch voorbeeld van botsende feminiene en masculiene waarden.

Vrouwen hebben daar over het algemeen meer last van dan mannen. Zij ervaren vaker dit waardenconflict: het gaat om geld, niet meer om mensen. Ze willen ook graag op een harmonieuze manier samenwerken en aardig gevonden worden. Als ze dan zo bot worden afgekapt klappen ze dicht. Ze weten niet goed hoe ze met deze dominante stijl moeten omgaan.

Ze worden vaker niet gehoord.

Hoe ervaar jij dit in je (werkende) leven?

Word jij wel gehoord?

 

Vrouwen en mannen zijn wel gelijk maar niet hetzelfde. We hoeven ons dan ook niet mannelijk te gaan gedragen. Maar we kunnen naast de Yin ook wel wat Yanggebruiken.

Jezelf (blijven) uitspreken en zorgen dat je gehoord wordt is eng.

Dat vraagt moed.

Daar sta ik ook bij stil in mijn nieuwste boek ‘Veerkracht voor vrouwelijke artsen’, dat eind maart is verschenen.

Hier kun je een stukje uit mijn boek lezen. Het is onderdeel van hoofdstuk 5 ‘Durven’.

Jouw stem is ook belangrijk, dus laat jezelf horen!

* ivm privacy heb ik naam en omstandigheden aangepast.