We voelen allemaal geregeld ontevredenheid of ongemak. Dat is heel menselijk. Het samenwerken en samenleven met anderen veroorzaakt naast warmte en verbinding nu eenmaal ook wrijving en schuring.

We hebben de neiging deze gevoelens niet te willen voelen. We willen er vanaf. Zo zijn we geprogrammeerd: het onaangename willen we zo snel mogelijk kwijt raken. Het fijne en aangename willen we zo lang mogelijk vasthouden.

Ons kritische deel staat klaar om oplossingen te bedenken en als dat niet snel genoeg lukt helpt ons vermijdende deel om onze kop in het zand te steken en ons af te leiden. Door bijvoorbeeld hard te werken en maar door te gaan of steeds de telefoon te pakken.

Toch kan het heel nuttig en leerzaam zijn om eens stil te staan bij deze ontevredenheid, onrust en ongemak.

Zo was ik zelf al een tijdje ontevreden bij een instituut waar ik trainingen geef. Eerst probeerde ik dat gevoel te negeren: ik vind het zo leuk om deze trainingen te geven. Daar wil ik niet mee stoppen. Toen begon ik tegen mezelf te zeggen dat ik me niet zo moest zeuren: het kan niet allemaal perfect zijn.

Maar toen viel er weer iets voor, waardoor ik het gevoel niet meer kon wegduwen. 

Toen ik me afvroeg welk gevoel er onder die ontevredenheid schuil ging was het frustratie. Frustratie dat er steeds opnieuw dingen voor mij werden bepaald. Zonder overleg vooraf.

Er werden verschillende waardes van mij geraakt. Rechtvaardigheid, samen tot een oplossing komen, autonomie.  Er werd niet aan die waardes voldaan. Ik merkte dat vooral het gebrek aan autonomie me dwarszat. Ik ben blijkbaar niet voor niets zelfstandig ondernemer geworden 😉

Ik zag ook in, dat hier geen verandering in zou komen. De loondienstconstructie en de grootte van het instituut zouden mij nooit de autonomie kunnen bieden die ik wens. Ik heb mijn contract dan ook opgezegd.

Dit is geen oproep om je baan op te zeggen als het je ergens niet bevalt!

Maar wel om je een nieuwe kijk te geven op lastige emoties. Om er bij stil te staan. En je af te vragen wat deze gevoelens je willen zeggen. Ze zijn er niet om je te pesten of het leven moeilijk te maken, maar om je iets duidelijk te maken.

Elke vorm van stress is altijd een teken dat er iets aan de hand is dat ons aan het hart gaat. Zoals Steven Hayes (een van de bedenkers van ACT, Acceptance & Commitment Therapy) zegt:

We care where we hurt and we hurt where we care

Met andere woorden onaangename emoties brengen je dichter bij je behoeftes, verlangens en waarden. Het is heel handig om die te weten.

Emotie komt van het Latijnse woord emovere of exmovere: in beweging brengen. Emoties helpen je om in actie te komen om je doelen te bereiken en om een zinvol, gelukkig leven te leiden.

1. Wat voor lastige, onaangename gevoelens ervaar jij op dit moment?
Onrust, onmacht, verdriet, frustratie, twijfel, eenzaamheid, of iets anders?

2. Waar zou je je niet druk om moeten maken om dit niet te voelen? Hier geen last van te hebben?
Is dat onrechtvaardigheid, het welzijn van je kinderen, een goede sfeer op je werkplek, begrip en waardering voor elkaar, …. vul maar in.

3. Kom in beweging: welke kleine stap kun je nu zetten om iets dichter bij jou behoeften en waarden uit te komen?
Kun je even iemand bellen om je hart te luchten en gehoord te worden? Geef je je kind een extra knuffel? Neem je een bosje bloemen mee voor die fijne collega?
Of is er nu eigenlijk toch een grotere stap nodig?

Wil je daar op een positieve, slimme manier mee aan de slag?
Lees dan Veerkracht voor vrouwelijke artsen.

Een voorproefje over ons (te) oude brein in een nieuwe wereld lees je hier.