Tja, dit is een vraag die ik mijzelf al vaker heb gesteld.

Om meerdere redenen…

Natuurlijk vraag ik mij zoals ieder mens (en vooral vrouw!) af of ik eigenlijk wel geschikt ben voor wat ik doe. Dit is het befaamde imposter-syndroom: de angst door de mand te vallen.

En ‘Iedereen noemt zich tegenwoordig coach’. Waarom zou ik anders zijn dan al die anderen die zich zo noemen? 

Of als een cliënt vast blijft zitten in oude patronen, een terugval heeft, of toch meer gebaat is bij psychiatrische hulp.

Allemaal redenen om mezelf die vraag te stellen: ben ik wel een goede coach?

Gelukkig heb ik in de loop van de jaren veel geleerd en kan ik met zelfcompassie naar deze twijfels kijken. Daarnaast heb ik zelf ook een (goede) coach/supervisor.

De reden waarom ik nu de vraag stel is omdat ik de laatste tijd veel jonge AIOS en ANIOS in mijn praktijk heb gehad, die twijfelen of ze wel het juiste vak hebben gekozen. En welk specialisme dan het minst slechte is om een ‘normaal leven’ mee te kunnen combineren.

Het zijn allemaal getalenteerde, hardwerkende, menselijke dokters, die zich afvragen of ze wel in het huidige gezondheidszorgsysteem willen blijven. Met alle eisen en verwachtingen van dien. Met een hoge werkdruk en onregelmatige diensten. Met veel administratie en weinig autonomie. Met hoge investeringen (tijd, promotie, uitstel gezin) en steeds minder baanzekerheid.

Ik help deze dokters scherp te krijgen wat ze nu echt zelf willen en de voor hen juiste keuzes te maken. Ik begeleid ook de wat meer ervaren artsen om de balans tussen werk en privé weer op orde te krijgen.

We werken aan zelfcompassie, grenzen stellen en zingeving. 

Maar we doen niets aan het systeem.

Ben ik wel een goede coach als ik individuele artsen help overeind te blijven in een systeem dat potentieel ziekmakend is? Hen leer hoe ze goed voor zichzelf moeten zorgen om het zware werk vol te kunnen houden? Of supergoede dokters tot het inzicht zie komen dat ze uit lijfsbehoud liever een baan buiten de zorg zoeken? 

Houd ik het systeem daarmee juist niet in stand?

Ben ik daarmee zelf misschien wel onderdeel van het systeem…?

In ons boek Hart voor de dokter sta ik hier ook bij stil en gebruik ik de volgende quotes:

‘You only want to make me more resilient so you can further increase my workload.’ Shanafelt (2017)

‘Physicians… need enlightened leaders who recognise that medicine is a human endeavour and not an assembly line.’ Epstein (2016)

‘Het meeste uit artsen halen is niet hetzelfde als het beste uit artsen halen.’

‘Although there is evidence that resilience can protect people from the negative effects of stress, it is not a panacea and the demands of medicine may challenge the resources of even the most resilient doctors’. Kinman (2018) 

Ik ben heel benieuwd hoe jij hierover denkt!

Is de hoge werkdruk en stress onder artsen een systeemprobleem of een individueel probleem?

Laat het me hier weten.

Ik denk in ieder geval wel dat als je goed in je vel zit je meer energie en veerkracht hebt om het systeem van binnenuit te kunnen helpen veranderen.En de zorg en haar werknemers een gezonde, duurzame en kwalitatief hoge toekomst te bieden.

Daar draag ik graag mijn steentje aan bij!