Hoi,

ik ben Marga

 

Ik ben geboren in 1968 en groeide op als oudste dochter in een warm gezin in een klein dorpje in Noord-Brabant.

Van jongs af aan was ik geïnteresseerd in de verhalen van mensen. Hoe zitten ze in elkaar? Waarom doen ze wat ze doen? Ik luisterde stiekem de gesprekken van volwassenen af en las alle boeken in de plaatselijke bibliotheek. Aanvankelijk hoorde ik bij de populaire meisjesgroep in de klas, maar dat veranderde geleidelijk in de vijfde: ik werd een tijdje gepest.

Dat wilde ik nooit meer meemaken. Dus toen ik als enige meisje uit het dorp naar het gymnasium ging, koos ik ervoor me aan te passen en zo min mogelijk op te vallen, me zoveel mogelijk te kleden en te gedragen zoals de anderen en vooral aardig gevonden te worden.

Ik wist dat ik dokter wilde worden toen ik op mijn elfde met een gecompliceerde geperforeerde appendicitis in het ziekenhuis kwam te liggen. Eerst was ik te ziek om me van mijn omgeving bewust te zijn, maar toen ik eenmaal begon op te knappen was ik mateloos geïntrigeerd door de combinatie van lichamelijke ziekte en symptomen en de zorg voor patiënten.

Het was duidelijk: dit wil ook.

Om mijn kansen voor de numerus fixus zo hoog mogelijk te maken werkte ik hard om goede cijfers te halen. Omdat ik gemiddeld een acht op mijn eindlijst had werd ik aan het eind van de zomer in 1986 alsnog nageplaatst. Dat harde werken had dus zijn vruchten afgeworpen. Daar ging ik dan ook de hele studie mee door.

Tijdens de studie geneeskunde en vooral tijdens mijn coschappen werd me duidelijk dat de meer competitieve, ‘masculiene’ ziekenhuiswereld me niet aansprak en ik koos voor het huisartsenvak: dicht bij de mensen en hun verhalen. Dat heb ik met ontzettend veel plezier ruim tien jaar gedaan.

Toch merkte ik al snel dat ik huiverig was om praktijkhouder te worden. Ik schrok van de gedachte dat ik niet de rest van mijn leven huisarts zou blijven. Ik merkte dat ik de contacten met de patiënten erg leuk vond, maar me ook erg verantwoordelijk voelde voor hun welzijn. De tijd en de middelen die ik als huisarts had vond ik onvoldoende.

Dit was niet wat ik had verwacht.

Ik raakte ook niet in verwachting: ik bleek ernstige endometriose te hebben. Na vijf jaar proberen, onderzoeken, ingrepen en uiteindelijk IVF werd duidelijk dat wij geen kinderen zouden krijgen. Dat was een moeilijke en verdrietige periode.

 

Het was een keerpunt in mijn leven.

Ik besefte heel duidelijk (ook met behulp van een coach) dat ik nu de keuze had om verdrietig te blijven en bij de pakken neer te gaan zitten over een droombeeld van vier leuke kinderen dat nooit waarheid zou worden.

Of deze situatie als een kans te zien om op een andere manier zoveel mogelijk uit het leven te halen en van deze ‘vrijheid’ te genieten.

Deze ‘vrijheid’ zorgde er ook voor dat we een periode in het buitenland wilden wonen en werken.

We kwamen in Shanghai terecht, waar ik als huisarts kon werken in een internationale kliniek.

Ik ging op zoek naar een manier om mijn patiënten beter te kunnen helpen en begon een NLP-opleiding (Neuro Linguïstisch programmeren). Ik genoot van alle nieuwe dingen die ik leerde. Ik kon menselijk gedrag nog beter begrijpen en het geleerde toepassen in mijn consulten met onverwacht mooie resultaten.

Ik bleef mezelf ontwikkelen door opleidingen en trainingen (waaronder Positieve Psychologie, NLP en Gezondheid) en het ‘coachen’ van patiënten. Ik merkte dat mijn collega-artsen ook wel behoefte hadden aan reflectie en steun en richtte een intervisiegroep op.
Het coachen en begeleiden ging me heel goed af en gaf me heel veel energie. Ik speelde met de gedachte om een eigen coachpraktijk te starten, maar durfde de stap niet te zetten:

 

Ik kon toch geen jarenlange, dure opleiding weggooien?

Wat zouden anderen daarvan zeggen?

En was ik eigenlijk wel echt geschikt als coach?

 

Na drie jaar in Shanghai verhuisden we naar Singapore. Daar vond ik opnieuw een leuke baan als huisarts in een internationale kliniek, maar ik kreeg van de overheid geen vergunning om als arts te werken.

Dit was opnieuw een keerpunt.

Weer had ik de keuze: zie ik het als een crisis of als een kans.

Dat was het moment om te besluiten te stoppen als arts en een eigen praktijk als coach te beginnen.

En opnieuw ging ik nieuwe dingen leren: marketing, boekhouden, website bouwen, teksten schrijven, workshops bedenken en geven en ik verdiepte me in mindfulness en neurowetenschappen.

Stapje voor stapje en met vallen en opstaan heb ik zo mijn praktijk opgebouwd en mijn eigen ‘coachpakket’ ontwikkeld.

 

 

Eenmaal terug in Nederland besefte ik dat ik me in de grote vijver van gecertificeerde en zelfbenoemde coaches moest onderscheiden. Toen ik mezelf de vraag stelde met welke groep ik het liefst zou willen werken, was het duidelijk: vrouwelijke artsen.

Ik voel me met hen verbonden, ik weet hoe ze in elkaar zitten, hoe ze worstelen en door mijn eigen leerproces ook wat hen kan helpen. De tools en inzichten die ik had opgedaan gunde ik hen ook!

Gelukkig is er in de medische opleiding en werkomgeving intussen steeds meer ruimte en aandacht gekomen voor persoonlijke ontwikkeling, mentale begeleiding en zelfzorg. Ik was tijdens de COVID-19-periode aangenaam verrast om te zien hoeveel nadruk er lag op zelfzorg en hoeveel aanbod er was voor psychische ondersteuning.

Alsof het ineens ‘mocht’.

De krachtigste tool en in mijn ogen de missing link in alles wat ik tot dan toe had geleerd was de zelfcompassie waar ik in 2013 mee in aanraking kwam. Het hielp mij persoonlijk nog meer mijn hart te volgen, minder hard te hoeven werken, mezelf meer te accepteren zoals ik ben, me minder aan te trekken wat anderen van mij vinden en meer uit mijn comfortzone te gaan. Ik heb er inmiddels samen met Mila de Koning het boek Hart voor de dokter, met zelfcompassie aan het werk over geschreven.

 

Zelfcompassie, op een vriendelijke manier met jezelf omgaan,

helpt je om jezelf te begrijpen (weten),

jezelf toe te staan (mogen) om je dromen bewust te worden

en na te streven (willen).

Het helpt je om keuzes te maken die goed voor jou zijn (kiezen)

en die ook durven uit te voeren (durven, doen).

Het helpt je om veerkrachtig door het leven te gaan.

En dat zijn precies de stappen waar mijn tweede boek Veerkracht voor vrouwelijke artsen over gaat.

Mijn missie is om te blijven leren

en mezelf te blijven ontwikkelen

en die kennis vervolgens weer door te geven

aan de vrouwelijke artsen die ik begeleid.

En verder…

…ben ik sinds 1998 getrouwd met Robert

…wandel ik graag

…word ik blij van fietsen en spinnen

…geniet ik van zeilen met familie en vrienden

…houd ik van reizen

…krijg ik nooit genoeg van lezen

…ben ik dol op koken…

…en op lekker eten!

Wat zeggen klanten…

Ik ben in dit coachingsproces enorm gegroeid en heb echt een knop om kunnen zetten. Ik ben ook trots dat ik tijdig op de rem ben gaan staan en niet een burn-out heb gekregen. De druppel was een moeizaam fusieproces en meerdere collega’s zijn omgevallen, maar ik het kunnen voorkomen door met Marga aan de slag te gaan.

Mariëlle

Anesthesist

Het is een cliché, maar toch waar: er is meer in het leven is dan alleen werk / carrière. Ik was dat gevoel helemaal kwijt, maar werd gedwongen daarover na te denken nadat ik geheel onverwacht mijn baan was kwijtgeraakt. Een baan waar ik jarenlang keihard voor had gewerkt en veel voor opzij had gezet.

Wat erg goed werkte is dat Marga er zit als persoon. Dat maakt dat er snel vertrouwen is. Ze stelt open en tegelijkertijd prikkelende vragen. Ze heeft een hele krachtige manier om bij de kern te komen. Zo’n coach-traject is echt een verrijking.

Anouk

Uroloog

Ik voelde dat ik een nieuw pad wilde inslaan. Dat mijn oude vak niet meer bij me paste. Alles is nu een stuk duidelijker, ik weet wat ik wil en ook niet meer wil in mijn leven.

Samen met Marga heb ik alles op een rijtje gezet. Ze is heel prettig als coach: met humor, ontspannen, begrip, breed geïnteresseerd en geschoold en ruimdenkend. Je kunt met haar op hoog niveau communiceren . Dat ze dingen goed kan aanvoelen is erg prettig. Maar daarnaast ook opgeruimd, daadkrachtig en gestructureerd zonder dat het te veel rationeel/ planmatig wordt. Haar positieve uitstraling en stimulerende karakter werkt lang door.

Dit coachingstraject is een mijlpaal in mijn leven geweest, het heeft echt een andere wending aan mijn leven gegeven.

Ilonka

Gynaecoloog

Ik was mijzelf wat kwijtgeraakt in de hoge werkdruk.  Ik kon niet meer voor mijzelf bepalen welke kant ik in professioneel opzicht op wilde gaan. Was erg zoekende.

Het coach-traject heeft me veel rust gebracht. En ik voel me sterker. Daarnaast weet ik nu dat ik meer ben dan mijn specialisme. Ik weet weer wat belangrijk voor me is en houd dat op mijn horizon.

Wat ik goed vind aan Marga, is dat ze mensen zelf laat ontdekken waar de antwoorden liggen. Ik heb ook veel plezier gehad in onze gesprekken. Het voelde alsof ik haar al jaren kende. Dank je wel!

Floor

Internist

Gratis inspiratie

Ik lijk Siri wel!

Ik lijk Siri wel!

'Ik lijk Siri wel!' Deze uitspraak hoorde ik vorige week van een vrouwelijke dokter. 'Mensen willen voortdurend iets aan mij vragen, iets van mij weten. Of ze willen dat ik dingen voor hen regel. Assistentes storen mij de hele tijd tijdens mijn spreekuur. Patiënten...

Lees meer

Nog meer gratis inspiratie?

Ik ben gecertificeerd door

Ik ben aangesloten bij